Ik ging met weinig plezier naar de middelbare school. Ik had mijn vrienden thuis en kon niet wachten tot ik na schooltijd weer vanuit Utrecht naar Houten kon fietsen. En ik vond bijna alle lessen saai. Tot we het in havo 4 over Nederlandse literatuur gingen hebben. De lerares raadde me allerlei moderne, niet saaie schrijvers aan en wist me flink te enthousiasmeren.
Toen ik zelf ging schrijven, nam ik me voor te zijner tijd als blijk waardering een exemplaar van mijn debuutroman aan mijn oud-lerares Nederlands aan te bieden. Maar toen het eenmaal zover was, wist ik haar niet meer te vinden. Mijn oude school bleek niet eens meer te bestaan.
What do you know: een paar weken terug deed ik boodschappen in een supermarkt waar ik normaal niet kom en liep ik haar tegen het lijf. Van de week ben ik een avond langsgeweest om een exemplaar van Nineve te bezorgen en oude schoolherinneringen op te halen. Een bijzondere ervaring.
Over flashbacks gesproken: zaterdag ga ik naar The Lemonheads in Tivoli, die integraal hun plaat It’s a Shame About Ray spelen, uit 1992. Ik ben deze week weer even zestien.
Luister hier naar ‘Drug Buddy’, het allermooiste treurige drugsliedje ooit.
Rick de Gier 
Sowieso is dit natuurlijk een van de mooiste treurige liedjes ooit, drugs of geen drugs. Ik kan me herinneren dat ik dit nummer avondenlang op repeat heb gehad toen ik uitermate teleurgesteld was in de wereld omdat, ehm, Roemenië in de kwartfinales van het WK voetbal 1994 uitgeschakeld was door Zweden (ik was toen op Dan Petrescu) (waarschijnlijk omdat die er zo treurig uitzag).
Maar, Tivoli dus, vanavond! Interessant.